Wilki, psy i dingo, o mój

„Rdzenni Australijczycy zrozumieli, że jest coś innego w dingo i psach kolonialnych” – powiedział Pat Shipman, emerytowany adiunkt antropologii w Penn State. „Naprawdę są, jak sądzę, różnymi zwierzętami. Reagują inaczej na ludzi. Wiele prac genetycznych i behawioralnych zostało wykonanych z wilkami, psami i dingo. Dingo pojawiają się gdzieś pomiędzy”.

Wilki, psy i dingo to wszystkie gatunki z rodziny psowatych i nazywane są psowatymi. U większości zwierząt nie dochodzi do hybrydyzacji między blisko spokrewnionymi gatunkami lub, podobnie jak samice koni i samców osłów, produkują muły – zwykle niepłodne potomstwo. Jednak wiele gatunków psowatych, w tym wilki, dingo i psy, może się krzyżować i wydawać płodne potomstwo. Wyznaczanie granic gatunkowych u psowatych staje się trudniejsze.

Psy domowe przybyły na kontynent australijski w 1788 roku z pierwszymi 11 statkami skazanych, ale dingo już tam były, podobnie jak aborygeni Australijczycy, którzy przybyli na kontynent około 65 000 lat temu. Duża część dingo w dzisiejszej Australii ma u swoich przodków psa domowego, ale dingo przybyło do Australii co najmniej 4000 lat temu, zgodnie z dowodami kopalnymi. Shipman uważa, że ​​data może być jeszcze wcześniejsza, ale nie znaleziono jeszcze skamieniałości.

„Jednym z powodów, dla których jestem tak zafascynowany dingo, jest to, że jeśli widzisz dingo amerykańskimi oczami, mówisz:„ to pies ”- powiedział Shipman. „W kategoriach ewolucyjnych dingo dają nam wgląd w to, co zapoczątkowało proces udomowienia”.

Shipman donosi o swojej analizie wilków, psów i dingo w specjalnym wydaniu Anatomical Record ze stycznia 2021 roku .

Dingo i blisko spokrewnione psy śpiewające z Nowej Gwinei wyglądają jak domyślna definicja psa, ale nie są to psy.

„Dingo ma podstawowy wygląd psa” – powiedział Shipman.

Genetycznie i behawioralnie różnią się od psów i przypominają bardziej wilki pod względem niezdolności do trawienia skrobi i relacji z ludźmi.

Większość psów domowych ewoluowała wraz z ludźmi, gdy ludzie stali się rolnikami i przeszli na dietę zawierającą duże ilości skrobi, czy to z kukurydzy, ryżu, ziemniaków czy pszenicy. Zmienił się ich genom, aby umożliwić trawienie tych skrobi. Dingo, podobnie jak wilki, mają bardzo mało genów odpowiedzialnych za trawienie skrobi.

Podczas gdy rdzenni Australijczycy kradli szczenięta dingo z ich nor i wychowywali je, te szczenięta zazwyczaj opuszczały ludzkie domy w wieku dojrzałym i wyjeżdżały, aby rozmnażać się i wychowywać potomstwo. Zdolność do nawiązywania bliskiej więzi z ludźmi jest ograniczona u dingo, chociaż występuje u psów. Rdzenni Australijczycy również nie manipulowali hodowlą dingo, co jest cechą charakterystyczną udomowienia.

Dingo są również dobrze przystosowane do australijskiego buszu i dobrze radzą sobie w tym środowisku. Psy domowe, które stają się dzikie, nie przeżywają dobrze na odludziu.

„Australijscy Aborygeni nie byli dobrze uznawani za posiadaczy wiedzy lub specjalnych umiejętności, kiedy Europejczycy przybyli na kontynent” – powiedział Shipman. „Więc nikt nie pomyślał, aby zapytać ich o dingo. Nawet ostatnio proszenie Aborygenów o ich wiedzę naukową lub behawioralną naprawdę nie było powszechne”.

Jednak rdzenni Australijczycy mają długą historię życia z dingo w swoim życiu. Wiele osób twierdzi, że dingo to tylko psy – dziwne psy, ale tylko psy, powiedział Shipman. Ale według tubylców dingo to nie psy.

Z dingo wykazującymi zachowania gdzieś pomiędzy wilkami a psami i wykazującymi jedynie niewielką genetyczną zdolność do spożywania skrobiowych pokarmów lub tolerowania niewoli, Shipman doszedł do wniosku, że „dingo to wilk na drodze do stania się psem, który nigdy tam nie dotarł”.