Mastif hiszpański

Historia mastifów hiszpańskich jest ściśle powiązana z owcami. Mianowicie w średniowieczu na Półwyspie Iberyjskim handel wełną owczą był niezwykle ważną dziedziną gospodarki. Owce spędzające zimę na południu kraju, trzeba było przepędzać latem na pastwiska zlokalizowane na północy kraju.

Niezwykle pomocne w tym procesie były właśnie mastify hiszpańskie. Miały one za zadanie chronić stada, zarówno przed drapieżnikami, jak i złodziejami. „Owcze wędrówki” odbywały się do lat 30. XX wieku, kiedy to na przeszkodzie stanęła wojna domowa. Po okresie wojennym przepędy owiec były incydentalne.

Wzorzec rasy mastifów hiszpańskich został zatwierdzony przez FCI w 1946 roku. 35 lat później został zatwierdzony nowy wzorzec. Jednak trzeba wiedzieć, że można natrafić na różne hodowle mastifów hiszpańskich, od typowych, zbliżonych do tych z czasów ogromnych przepędzeń owiec, jak i tych odnoszących się do wzorca z 1981 roku.

W Polsce można było spotkać mastify już w latach 80. Jednak rasa ta w naszym kraju jest niezbyt popularna.

Charakter

---

Mastify hiszpańskie to z jednej strony psy masywne, mocne, a z drugiej niezwykle zwinne. Należy mieć na uwadze, że ich charakter jest niezwykle spokojny. Mimo tego, psy tej rasy są nieufne wobec obcych. Mastify hiszpańskie, które prawidłowo przejdą proces socjalizacyjny, bez problemów będą akceptować osoby nieznajome, obce.

Psy tej rasy potrafią zachować iście stoicki spokój. Równocześnie są niezwykle pewne, zarówno siebie, jak i swojej siły. Dla przypadkowego obserwatora mogą się wydawać psami leniwcami. Jest to jednak niejako zasłona dymna.

Mastify hiszpańskie potrafią zużywać bardzo wiele energii na ruch. Psy te nie są agresywne, kiedy nie muszą, nie atakują. Jednak w sytuacji, gdy zostaną sprowokowane, można spodziewać się gwałtownego i szybkiego ataku.

Wychowanie oraz szkolenie

---

Mastifa hiszpańskiego nie trzeba szkolić pod kątem obrony. Psy tej rasy mają to w swojej naturze. Trzeba jednak uważać, aby nie wzmacniać w nim agresywnych zachowań. Mastify polegają przede wszystkim na własnej ocenie sytuacji.

Zdrowie rasy Mastif Hiszpański

---

Mastify nie należą do ras obciążonych różnego rodzaju chorobami. Trzeba jednak pamiętać, że mogą być podatne na dysplazję biodrową, łokciową, rozszerzenia, skręty żołądka. Średni wiek psów rasy Mastif Hiszpański wynosi około 10 lat.

Jak prawidłowo żywić psy rasy Mastif Hiszpański

---

Okres dojrzewania, dorastania jest niezwykle istotny dla mastifów, dlatego trzeba starannie dbać o jego menu. Pokarm musi być zbilansowany, dostosowany do rasy, jednak nie można przesadzać z ilościami. Zbyt duże porcje spowodują otyłość.

Zabiegi pielęgnacyjne

---

Nie ma większych problemów z dbaniem o higienę, czystość mastifów hiszpańskich. Wystarczy co 14 dni zająć się szczotkowaniem sierści. Kiedy pies linieje, należy ten proces przeprowadzać częściej.

Dla kogo psy Mastif Hiszpański

---

Psy tej rasy są doskonałe dla osoby, która jest inteligentna, odpowiedzialna. Niezwykle ważne jest umiejętne panowanie nad psem. Mastifów hiszpańskich nie powinno trzymać się w blokach, co wynika z ich natury. Psy potrzebują przestrzeni, częstego przebywania na świeżym powietrzu.

Zalety i wady psów rasy Mastif Hiszpański

---

Liczne zalety, ale i również wady można spotkać przy mastifach hiszpańskich. Co należy wiedzieć w tych kategoriach o psach tej rasy? Przede wszystkim znakomicie sprawdzają się jako psy obronne, stróżujące. Nie są szczekliwe, kiedy nie wymaga tego sytuacja.

Ogromną zaletą jest również to, że nie wymagają regularnej i czasochłonnej pielęgnacji. Co do wad mastifów hiszpańskich, koniecznie należy wspomnieć o fakcie, że ich utrzymanie jest dość kosztowne. Mastify potrafią być agresywne wobec innych psów, a poziom agresji może być zwiększony poprzez jego niewłaściwe prowadzenie.

 

Mastif hiszpański – grupa II FCI, sekcja 2.2, nr wzorca 91

• Kraj pochodzenia: Hiszpania 
• Wrażenie ogólne: Pies duży, ciężki, ale proporcjonalny, silny, muskularny, o mocnym kośćcu. Sylwetka lekko prostokątna. 
• Głowa: Duża, mocna. Proporcje mózgoczaszki do kufy 6:4. Stop lekko nachylony, słabo zaznaczony. Oczy małe w stosunku do czaszki, w kształcie migdała. Uszy średniej wielkości, osadzone powyżej linii oczu. 
• Tułów: Krępy i krzepki, dobrze zaznaczony kłąb. Grzbiet prosty. Klatka piersiowa szeroka i głęboka. 
• Ogon: Szeroki u nasady, silny. W spoczynku trzymany nisko. W ruchu noszony szablasto. 
• Kończyny przednie: Proste i równoległe, mocne. 
• Kończyny tylne: Silnie umięśnione. Stawy skokowe umiarkowanie kątowane. Mogą występować pojedyncze lub podwójne „wilcze pazury”. 
• Szata: Gęsta, gładka, dwuwarstwowa. Dopuszczalne różne umaszczenia, ale pożądane jednolite: żółte, płowe, rude, czarne, wilczaste, pręgowane. Mogą występować białe znaczenia. 
• Wymiary: Pies min. 77 cm, suka min. 72 cm. Preferowane są psy większe. 
• Waga: Zwykle 60-90 kg, ale potrafi osiągnąć nawet 120 kg. 
• Cena psa z rodowodem: ok. 3000