Mudi

Mudi to małe węgierskie owczarki zaganiające. Przez wieki pomagały przy wypasie owiec, jak również pilnowały świń i krów. Brały udział w polowaniach na dziki, a także przydawały się w gospodarstwa, jako tępiciele gryzoni. Przyjmuje się, że rasa Mudi powstała w wyniku skrzyżowania niemieckich owczarków z psami rasy Puli. Stało się to w XVIII lub XIX wieku.

Jednak po raz pierwszy nazwa Mudi została użyta w 1935 roku. Rok później uznano rasę na Węgrzech. Czas II wojny światowej sprawił, że większość przedstawicieli rasy Mudi wyginęła. Za jej przywracanie wzięto się dopiero w latach 60. Dokładnie w 1966 roku dr Zoltan Balassy opracował wzorzec.

Jeżeli mowa o popularności psów Mudi, to mają wzięcie poza Węgrami, w takich krajach jak choćby Finlandia. Można je spotkać również w innych krajach Skandynawskich, jak i w Niemczech, Austrii czy Szwajcarii. Pod koniec lat 90 do Polski dotarł pierwszy przedstawiciel rasy. Jednak nie jest ona dość popularna w naszym kraju.

Charakter

Mudi to psy, które są dość oryginalne kiedy mowa o wyglądzie. Oprócz tego mowa o psach, które potrzebują dużej dawki codziennego ruchu. Trzeba również im serwować regularnie zajęcia umysłowe. Jeżeli to wszystko zostanie mu zapewnione, to bez problemów odnajdzie się nawet w najmniejszych mieszkaniach.

Jest nieufny wobec obcych, ale na krótką metę. Gdy się przyzwyczai, to po prostu akceptuje np. gości w domu. To psy, które znakomicie nadają się do stróżowania, doskonale ochronią dom. Należy przy tym pamiętać, że może się przytrafić pies, który będzie nad wyraz szczekliwy.  

Wychowanie oraz szkolenie

Mudi to wyjątkowo bystre psy, z łatwością i ogromną przyjemnością współpracujące. Bardzo szybko i mocno przywiązują się do swojego opiekuna. Dzięki temu nie ma problemów w temacie układania psów mudi. Jednakże każdy, kto decyduje się na tą rasę, koniecznie musi pamiętać o prawidłowo przeprowadzonej socjalizacji.

Zdrowie rasy

Myśląc o zdrowiu rasy Mudi nie ma mowy o żadnych większych problemach. To psy, które są zdrowe, spokojnie dożywają do kilkunastu lat. Jednak nie można być głuchym na pewne kwestie odnoszące się do urazów. Przede wszystkim podkreśla się, że mogą mieć kłopoty z dysplazją biodrową.  

Jak prawidłowo żywić psy rasy mudi

Mudi nie należą do psich ras, dla których trzeba przygotowywać wykwintne posiłki. Zupełnie wystarczy dobrej jakości karma lub to, co opiekun samodzielnie przygotuje.  

Zabiegi pielęgnacyjne

Czy pielęgnacja psów tej rasy  jest skomplikowana? Nie. Przede wszystkim w okresie linienia warto co dwa tygodnie przeprowadzić dokładne wyszczotkowanie. Zaleca się również (ale nie za często) zaserwowanie psu kąpieli.  

Dla kogo ta rasa

Czy każdy może zostać przewodnikiem psa mudi? Na pewno osoba, która chce postawić właśnie na takiego psa, powinna mieć na uwadze, że musi stale dostarczać rozrywek umysłowych. Inaczej pies będzie znudzony, a to skutkuje niesfornym zachowaniem. Również warto pamiętać o tym, że psy  są szczekliwe. Dlatego ceniący sobie święty spokój powinny pomyśleć o innych rasach.  

Zalety i wady psów rasy mudi

Mudi to pies z mnóstwem zalet, ale i nie jest wolny również od wad. Kiedy mówimy o zaletach psów mudi, koniecznie trzeba zwrócić uwagę na ogromną chęć do współpracy. To również psy, które nie są wymagające kiedy mowa o pielęgnacji oraz żywieniu. Dobrze jest wspomnieć także o fakcie, że mudi okazują się być odporne na różne warunki atmosferyczne.

Jakie wady należy wymienić pisząc o psach mudi? Potrafią być szczekliwe, zatem nie każdy wytrzyma coś takiego. Do tego warto pamiętać, że to psy, które wymagają stałego zaangażowania, zarówno pod względem aktywności fizycznej, jak i umysłowej.  

Mudi – grupa I FCI, sekcja 1, nr wzorca 238

• Kraj pochodzenia: Węgry
• Charakter: pies inteligentny, żywiołowy, odważny, zawsze gotowy do działania; nieco nieufny wobec obcych, bardzo czujny, doskonały stróż; ma tendencję do szczekliwości
• Wielkość: psy 41-47 cm, suki 38-44 cm
• Waga: psy 11-15 kg, suki 8-12 kg
• Szata: półdługa, dwuwarstwowa; głowa i przednia część kończyn pokryte są krótkim, twardym włosem; na szyi i tułowiu włos jest dłuższy, falisty lub spiralnie skręcony, długości 3-7 cm; na ogonie i tylnej stronie kończyn jest najdłuższy,tworzy pióro/portki
• Maść: czarna, czekoladowobrązowa, szara (błękitna), płowa, biała, blue-merle; dopuszczalna jest mała (poniżej 5 cm) biała plamka na piersi i białe końce palców
• Długość życia: 14-16 lat
• Podatność na szkolenie: bardzo duża
• Aktywność: duża; potrzebuje codziennej dawki ruchu i zajęć umysłowych
• Koszty utrzymania: 80-150 zł miesięcznie
• Odporność/podatność na choroby: bardzo odporny; zdarza się dysplazja stawów biodrowych
• Możliwość nabycia szczeniaka: głównie za granicą, w Polsce mioty zdarzają się sporadycznie
• Koszt psa z rodowodem: 3500 – 4000 zł