Szpic fiński

Przyjmuje się, że przodkowie szpica fińskiego na tereny europejskie przybyły z Rosji Centralnej. Miało to miejsce w momencie wędrówek ludów ugrofińskich, którym towarzyszyły szpice.

Część owych ludów zamieszkała na terenie współczesnej Finlandii, czyli w tamtych czasach niezwykle trudnych terenach. Izolacja sprawiła, że szpice zachowały naturalną odrębność genetyczną. Z uwagi na fakt, że ów ludy parały się łowiectwem, zatem i psy były szkolone pod tym kątem.

Pierwsze wzmianki o psach tej rasy pojawiły się pod koniec XVIII wieku. Natomiast u progu XX wieku, po założeniu fińskiego związku kynologicznego, zaczęto bliżej badać i zajmować się opisami psów, które dziś znamy jako szpice fińskie.

W roku 1979 szpic fiński został uznany za narodowego psa Finlandii. Psy tej rasy cieszą się popularnością nie tylko w Finlandii. Można spotkać wiele szpiców fińskich również w Szwecji, Norwegii czy w Rosji. Ich popularność wzrasta również w USA, czy Wielkiej Brytanii.

Charakter

Szpice fińskie charakteryzują się ruchliwością. Są odważne, energiczne, a w trakcie polowań nieustępliwe. Co ważne to psy, które znakomicie się adaptują wśród rodzin. Uwielbiają się bawić, szczególnie z dziećmi. W stosunku do dzieci są niezwykle delikatne. Jak zachowują się w relacjach z nieznajomymi?

Podejście z rezerwą, jednak potrafią dość szybko zmienić swoją postawę. Doskonale nadają się do stróżowania. Co ciekawe, nie mają typowego, jednego podejścia do innych psów. Mogą być zarówno pozytywnie, jak i negatywnie nastawione. Kiedy mają mieszkać ze zwierzętami domowymi, muszą na początku zostać dobrze przystosowane do takiej sytuacji.

Wychowanie oraz szkolenie

Szpice fińskie są dość trudne do ułożenia. Wynika to z faktu, że to rasa, która ma wrodzoną samodzielność i niezależność. Żeby prawidłowo wychowywać, szkolić szpice fińskie, konieczne jest wykorzystywanie pozytywnej motywacji.

Zajęcia powinny nie być zbyt długie, ale z drugiej strony zawierać ciekawe opcje, rozwiązania. Bez odpowiedniej konsekwencji trudno oczekiwać udanych efektów szkolenia.

Zdrowie rasy

Szpice fińskie są dość zdrową rasą. Mogą się jednak trafić sporadyczne przypadki takich schorzeń jak dysplazja, choroby oczu, padaczka czy wypadanie rzepek.

Jak prawidłowo żywić psy rasy szpic fiński

Szpice fińskie zadowolą się zarówno domowym jedzeniem, jak i karmą odpowiedniej jakości.

Zabiegi pielęgnacyjne

Jak przebiega proces pielęgnacji psów tej rasy? Przede wszystkim nie jest to nic trudnego. Tak naprawdę co drugi tydzień należy psa porządnie wyszczotkować. W sytuacji kiedy pies linieje, szczotkowanie powinno być wykonywane codzienne. Na całe szczęście, w przypadku szpiców fińskich, okres linienia przypada tylko dwa razy do roku. Nie wymagają one również kąpania.

Dla kogo ta rasa

Kto powinien bliżej poznać szpica fińskiego? Na pewno myśliwy, gdyż to rasa stworzona właśnie dla nich. Szpice z Finlandii będą również znakomicie sprawowały się w domach, gdzie dominuje aktywny tryb życia.

Zalety i wady psów rasy szpic fiński

Jakich zalet spodziewać się u szpiców fińskich? Jakiego rodzaju wady posiadają te psy? Przede wszystkim wady to: szczekliwość, obfite linienie, a także instynkt łowiecki oraz niezależność. Zaś gdy mowa o zaletach, koniecznie trzeba podkreślić, że szpice fińskie są niezwykle przyjazne wobec dzieci.

Do tego przyjaźnie nastawione będą do innych zwierząt domowych, pod warunkiem wspólnego wychowania. To również doskonały towarzysz w codziennym życiu. Wiele osób jest za szpicami fińskimi, gdyż mowa o rasie ekonomicznej w utrzymaniu.

Szpic fiński – grupa V FCI, sekcja 2, nr wzorca 49

• Pochodzenie: Finlandia
• Charakter: żwawy, odważny pies myśliwski; bywa nieufny wobec obcych; doskonały stróż; czasem szczekliwy
• Wielkość: idealny wzrost dla psa 47 cm, dla suki 42 cm (+/- 3 cm)
• Waga: psy 12-13 kg, suki 7-10 kg
• Szata: dwuwarstwowa: prosty, sztywny i odstający włos okrywowy oraz krótki, gruby, wełnisty podszerstek; głowa, uszy, przednia strona kończyn i łapy są pokryte krótkim, gęstym włosem, a reszta ciała – długim, tworzącym grzywę, portki oraz pióro na ogonie
• Maść: ruda; wewnątrz uszu, na pysku, gardle, brzuchu, portkach, spodzie ogona i wewnętrznej stronie kończyn odcień jest jaśniejszy; dopuszczalna mała biała strzałka na piersi i białe palce
• Długość życia: 12-15 lat
• Podatność na szkolenie: średnia; pies dosyć niezależny i uparty
• Aktywność: wysoka, ale wybiegany w domu zachowuje się spokojnie
• Koszty utrzymania: 100-150 zł miesięcznie
• Odporność: bardzo odporny na warunki atmosferyczne i zdrowy, sporadycznie zdarzają się padaczka, wypadanie rzepek, dysplazja i choroby oczu
• Możliwość nabycia szczeniaka: tylko za granicą
• Cena psa z rodowodem: w Polsce niedostępny, za granicą od 1000 euro